Το στοιχείο που οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι ασχολούμενοι με το ρωσο-ουκρανικό θέμα δεν είναι τόσο η ρωσική επέκταση στο Χάρκοβο. Είναι η ολοένα καλύτερη και βαθύτερη σχέση που αναπτύσσει η Ρωσία με την Κίνα. Στον βαθμό που η Κίνα βλέπει με ανάλογη οπτική την εξέλιξη του κόσμου, οι δύο (υπερ)δυνάμεις μοιράζονται κοινή εκτίμηση για την άμυνα, τις ισορροπίες, την οικονομία, την ανάπτυξη, την παραγωγή, τις συμμαχίες. Η σχέση γίνεται στενότερη αφού η Κίνα δεν δείχνει να φοβάται ιδιαιτέρως διεθνείς (αμερικανικές ουσιαστικά) οικονομικές κυρώσεις. Οι δύο μεγάλες χώρες έχουν μπροστά τους δύο δεδομένα. Πρώτον, τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου. Μέχρι τότε οι ΗΠΑ θα προβαίνουν σε φραστική (και όσο μπορούν και πρακτική), στρατιωτική και οικονομική ενίσχυση της Ουκρανίας. Μετά, οι πολιτικές θα αναθεωρηθούν ανάλογα με το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και την πορεία του πολέμου. Δεύτερον, το ότι η Ε.Ε. αποτελείται από χώρες που δεν έχουν κοινά συμφέροντα και δεν λειτουργούν ως μία ενιαία δύναμη. Δεν είναι και δεν πρόκειται (στο ορατό μέλλον) να γίνει ένα είδος ΗΠΑ. Αρα, Ρωσία (κυρίως) και Κίνα (δευτερευόντως) μπορούν να κεντούν στον καμβά των συχνά αντιτιθέμενων εθνικών συμφερόντων μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, ενώ οι μικρότερες χώρες παραμένουν (εύλογα) αμέτοχες.